พระปิดตาหลวงปู่ศุข วัดมะขามเฒ่า กรุวัดตาปะขาวหาย จ.พิษณุโลก พร้อมบัตรรับรองพระแท้
ขนาดโดยประมาณ กว้าง 1.5 ซ.ม. สูง 1.7 ซ.ม.
พระครูต่วน เกิดที่บ้านคลองเต็งหนาม ต.หัวรอ อ.เมืองพิษณุโลก เมื่อปีชวด เดือน ๔พ.ศ.๒๔๑๗ อุปสมบท เมื่อ พ.ศ.๒๔๓๙ พระครูต่วน เป็นพระเถระผู้เรืองอาคมและจิตศาสตร์เป็นสหธรรมิก ที่คุ้นเคยกับพระครูวิลคุณากร หรือหลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า แต่มีอายุน้อยกว่า หลวงปู่ศุข ๒๗ ปี (หลวงปู่ศุขเกิดพ.ศ.๒๓๙๐ และมรณภาพวันที่ ๒๓ ธันวาคม พ.ศ.๒๔๖๖)
ผู้อาวุโสเล่าว่า ทุกครั้งที่หลวงปู่ศุข มีกิจนิมนต์ทางเหนือจะแวะมาพักที่วัดตาปะขาวหาย กับท่านพระครูต่วนเป็นประจำ หลวงปู่ศุข มีเมตตาร่วมสร้างและปลุกเสกพระพิมพ์เนื้อผงและโลหะ ให้กับท่าน พระครูต่วน ในราว พ.ศ.๒๔๖๔ ขณะนั้นพระครูต่วนมีอายุได้ ๔๗ ปี เพื่อหารายได้สร้างมณฑป หลังคาจตุรมุข ประดิษฐานรอยพระพุทธบาทจำลองไว้เป็นพุทธบูชาที่วัดตาปะขาวหาย เฉกเช่นที่หลวงปู่ศุขดำริให้สร้างไว้เช่นเดียวกับที่ท่านได้ช่วยสร้างอุโบสถให้กับวัดอื่นๆ อาทิ วัดโพธาราม วัดวรนาถบรรพรต นครสวรรค์ หรืออุโบสถ วัดราชช้างขวัญ ริมแม่น้ำน่าน เมืองพิจิตร ใน พ.ศ.๒๔๖๐ คาดว่า มณฑปวัดตาปะขาวหาย คงสร้าง ในราว พ.ศ.๒๔๖๒-๒๔๖๔ เพราะวัดราชช้างขวัญ พิจิตร กับ พิษณุโลกไม่ไกลกันมากนัก พระครูต่วน มรณภาพเมื่อวันที่ ๒๒ ธันวาคม พ.ศ. ๒๔๗๐ สิริอายุได้ ๕๓ ปี พรรษาที่ ๓๑ หลังจาก หลวงปู่ศุข มรณภาพได้ ๔ ปี
พระเครื่องที่หลวงปู่ศูข สร้างและปลุกเสกให้ พระครูต่วน วัดตาปะขาวหาย ประกอบด้วย
๑.พระพิมพ์ปิดตา พิมพ์สามเหลี่ยม เนื้อผงน้ำมัน มี ๒ พิมพ์ คือ พระพิมพ์เล็ก เนื้อผงขาว (วงแขนกลม) พระพิมพ์ใหญ่ เนื้อผงขาว มีครบกรุสีน้ำตาลอ่อนๆ (วงแขนหักศอก) และพระพิมพ์ปิดตา สามเหลี่ยม เนื้อโลหะสำริดพบน้อยมาก
๒.พระพิมพ์สี่เหลี่ยม ซุ้มประภามณฑล เนื้อผงขาวและเนื้อผงดำ ส่วนพระพิมพ์ซุ้มประภามณฑล เนื้อโลหะสำริด พบน้อยมาก
๓.พระพิมพ์นาคปรก สมาธิเพชร บนขนดนาคสามชั้น เนื้อผงพุทธคุณขาวและเนื้ออมเขียว มี พิมพ์หลังเรียบกับ พิมพ์หลังยันต์จม (นะชาลีติ) บางครั้งนิยมเรียกกันว่า พระลำพูน พระครูต่วน เพราะดูทรงพิมพ์อย่างผิวเผิน ไม่ได้ดูในรายละเอียดของพุทธศิลป์องค์พระซึ่งเป็นพระนาคปรกนั่นเอง
พระพิมพ์เนื้อผงพระครูต่วนวัดตาปะขาวหาย มีทั้งที่แจกสมนาคุณร่วมสร้างมณฑปรอยพระพุทธบาทจำลองและนำบรรจุกรุ หมู่เจดีย์รายด้านเหนือมณฑปรอยพระพุทธบาทจำลอง หลังตาจัตุรมุข ซึ่งมีการลับลอบขุดกรุแตกออกมาเป็นระยะๆ นับแต่ พ.ศ.๒๕๐๕ เป็นต้นมา โดยปัจจุบันเป็นที่นิยมแสวงหากันมากในวงการอนุรักษ์สะสมนิยมพระเครื่อง ซึ่งเป็นเรื่องของพุทธศิลป์ และอุเทสิกเจดีย์ในทางพระพุทธศาสนา.